STARGARDIA

STARGARDIA

Sclavorum liuguâ magna et antiqua civitas, ut interpretantur Helmoldus l. 1. c. 12. et Crantzius Vandal. l. 3. c. 4. in fin. nunc urbec. Pomeraniae ulterioris ad Innam amnem, 5. milliar. Germanic. a Stetino in Ortum. Urbs est Hanseatica. Hîc templa Euangelicis adempta A. C. 1596. Nunc sub Electore Brandeburgico, cum tota Pomerania ulteriore. Hanc olim Bogislaus IV. e familia Pomeraniae Ducum, Wolgastensis rami auctor, Brandeburgicis ademit, receptam dein Beatrix Brandeburgica marito Henrico cognomini Leoni Duci Megapolitano, dotis locô attulit: cuius fil. Iohannes ex secunda coniuge Anna Saxonica Stargardiensem lineam incepit, circa A. C. 1348. in qua praeter Rudolfum Episcopum Suerinensem et Albertum Episcopum Dorpatempsem, memorantur Iohannes, alterius Iohannis pater, et Ulricus, genitor Henrici, cuius fil. Ulricus familiam clausit A. C. 1471. Primi autem Iohannis frater Albertus, Megapolitanorum Principum continuator, ob Stargardiam bellum gessit adversus Ludovicum Rom. Marchion. Brandeburg. quod datâ ei coniuge, filiâ Ingelburgi, compositum est. Mortuô dein Ulricô, ad agnatum Magnum, stirpis Megapolitanae continuatorem, filium Henrici Ducis Stargardiensis principatus successio delata est, qui hodie, familiâ Pomeraniae Ducum exstinctâ, ad familiam Brandeburgicam rediit. Vide Philipp. Iacobum Spenerum Sylloge Geneal. Histor. et Tob. Pfannerum de praecipuis Germaniae Principum gentibus, c. 6. ubi de Gente Mechelburgica.